O KYKNOΣ

                  

  

Άσπρο το τούλι που φοράς μια αρχοντιά καμάρι

μια σιωπή μες στο νερό μια σκέψη σου κρυφή

κολύμπι συ μοναχικό χωρίς ντροπή η χάρη

κορμί σου πως μιλεί

χωρίς το φάλτσο το γλυπτό το μάρμαρο μιλάει

να σε χαϊδέψω δεν μπορώ μου ζεις μες στο νερό

μία καρδιά μες στο χορό για σένανε χτυπάει

μαζί σου θα πνιγώ  

κύκνος εσύ θνητός εγώ δυό κόσμοι συναντώνται

μια διαφορά αχόρταγη αλλού είν’ η ζωή

δυό χαρακτήρες θε να πω συνέχεια χτυπιούνται

στην άγρια ζωή

μια σιωπή σαν σε κοιτώ δυό σκέψεις παραπέρα

με όνειρο συχνά περνώ κοντά σου νοσταλγώ

όταν πετάς τραγούδι σου το κάλλος στον αέρα

και γω μονολογώ

πουλί αρχοντικό εσύ του ήλιου θυγατέρα

μπορείς εσύ να μου μιλάς με ανοιχτά φτερά

κάθε φορά χαιρετισμό να στέλνεις καλησπέρα

έτσι σαν ένα γεια

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ