Ένα ταξίδι η ματιά εγώ εσύ κι ο άλλος
ταυτότητα ανύπαρκτη στο πλήθος περπατάς
τα ίδια βήματα θαρρώ είτε μικρός μεγάλος
και συ καλέ χωράς
μία φωνή δύο φωνές το ρεύμα μια καντάδα
κόσμος πολύς για πού τραβά ρουτίνα θα σου πει
λίγο αέρα ρε παιδιά ανάσα χαραμάδα
και ποιος να σου τη βρει
σέρνεις μια σκέψη στα κρυφά ο διπλανός σκιά σου
αμίλητα μου περπατάς να βγεις πάντα ζητάς
ελπίδα μόνο συ κρατάς να φθάσεις στη δουλειά σου
την τσάντα σου κρατάς
ένα ρολόι η ζωή και συ στρατιωτάκι
λίγο φαΐ και λίγο φως τα χέρια σου κουνάς
πράσινο φως κόκκινο φως το διάβα σου φωτάκι
τη μάνα σου ξεχνάς
θ’αλλάξω τη σελίδα σου θα πάω στον αέρα
σε κάμπο βόλτα θα διαβώ στη φύση τη γλυκιά
εκεί που είναι η ζωή και που ανθεί η ξέρα
φωνές από πουλιά
άνθρωπε χάλασες εσύ το μέτρο το τεντώνεις
το νόημά σου φάλτσαρε ο δρόμος σου τυφλός
αντί να είσαι σ’ αγκαλιά σε μοναξιά παγώνεις
είσαι μικρός αστός
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου