Ο ΧΡΟΝΟΣ

            

Χρόνε εσύ με γέρασες με στέγνωσες το βλέπεις

η φλούδα μου ξεράθηκε εφάνη η μπογιά

χωρίς διάκριση εσύ στο άπειρο μου τρέχεις

μου κάνεις ζαβολιά

ταξίδι κάνει η ζωή αλλάζουν οι μορφές της

γυμνώνεις σάρκα δεν πονάς ξεραίνεις τους χυμούς

σαν δοκιμάζεις χαίρεσαι μετράς τις αντοχές της

χαρίζεις και καημούς

αλλάζεις ρούχο δεν ρωτάς γελάς που ξεσκεπάζεις

κάνεις τη σάρκα να πονά χωρίς να την χτυπάς

και την παλιά της φορεσιά εσύ την κομματιάζεις

χωρίς να μου πονάς

παλιά μορφή ξεθώριασες και η μπογιά σου τρέμει

ο έρωτας εγέρασε στεγνώσαν οι χυμοί

ο κίνδυνος το ξύσιμο στη σάρκα σου καλέμι

ταλαίπωρο κορμί

μια φλούδα που ξεκόλλησε σημάδι που δεν σβήνει

μια στάμπα ολοφάνερη το γήρας να πονά

ανεμοστρόβιλος φυσά και η ζωή ωδύνη

το τέλος χαιρετά

ΜΙΜΗ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ