Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

       

το λιμάνι η μάνα κοιτάει

τη φυσά τ’ αρμυρό το μελτέμι

η καρδιά της με πόνο χτυπάει

το μαντήλι στο χέρι της τρέμει

χαιρετίζει με πόνο το γιο της

ξενιτιά η δική του πατρίδα

μετανάστης θα πει ο δικός της

ζωγραφίζει την πρώτη ρυτίδα

Τα θολά της τα μάτια δακρύζουν

χαιρετά το θλιμμένο τ’ αγόρι

πονεμένες σκηνές που γυρίζουν

επιβάτης αυτός σε βαπόρι

το καράβι στο βάθος σφυρίζει

στ’ αφρισμένα νερά ταξιδεύει

μοναχή στο καλύβι γυρίζει

μ’ αναμνήσεις παλιές θα παλεύει

Η γριούλα σε λίγο λυγάει

το κορμί της θα γείρει ζερβά

ζαλισμένη στο βάθος κοιτάει

με τις σκέψεις τα λόγια βουβά

κι ένα τάμα αμέσως γεννιέται

να γυρίσει ο γιος της θα πει

ξενιτιά αφιλόξενη χώρα

ακριβό το πικρό το ψωμί

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ