ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

                                         

             

Φέγγει τώρα το φεγγάρι  μες στα φύλλα της καρδιάς

είν’ αλήθεια να το πίνεις  στην γαλήνη της βραδιάς

είναι άνθος των ερώτων   που στο χέρι το κρατώ

έχει αγκάθι που ματώνει  το κρεμώ σαν φυλαχτό

Η καρδιά σου όλ’ αρμύρα Λιμνοθάλασσα  εσύ

λατρευτή μου συ γυναίκα  σαν γλυκόπιοτο κρασί

Μεσολόγγι πονεμένο του Καψάλη ο δαυλός

σαν παράδειγμα θα μένεις στους αιώνες  σαν ψαλμός

Μια γαίτα ξεχασμένη  στο βουρκάρι να βοσκεί

χρυσοπράσινα νερά  της  δυο βουνά η αλυκή

τι παράδεισος η νύχτα  τι φεγγόβολη νυχτιά

λιμνοθάλασσα ετούτη  σαν σεντόνι η ματιά

Και ο νους μου θα την βλέπει κι η καρδιά θ’αποζητά

έχω πόνο στο κορμί  μου  το φωνάζω δυνατά

θα’ρθω βράδυ  θα’ρθω μέρα  θε να μείνω μοναχός

θε ν’ ακούσω τη φωνή σου  τι σκληρός ο χωρισμός

Θα σου γράψω και τραγούδι  να τ΄ακούσεις και να κλαις

το φτερούγισμα του γλάρου της κιθάρας οι χορδές

θα γυμνώσω το κορμί μου  θα γλιστρήσω στα νερά

θ’ αγκαλιάσω το κορμί σου και θα κλάψω γοερά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ