ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΚΗ ΑΡΜΥΡΑ

Αλάτι μες στη σκέψη μου αρμύρα στην καρδιά μου

αγάπησα τη θάλασσα ρηχό είχε κορμί

εικόνες έρχονται στο νου ανάσα ευωδιά μου

καημός ψυχής γλυκαίνεται αχόρταγη μορφή

Αρμύρα χάραξες στο νου σημάδι που δεν φεύγει

το μακρινό ξημέρωμα με βρίσκει μοναχό

στης μοναξιάς το πέλαγος το δειλινό μου φέγγει

στιγμές παλιές που έζησα ετούτες νοσταλγώ

Αλάτι όπου πάστωσες εκράτησες για χρόνια

εικόνες όμορφες του χθες ακέραιες μορφές

χωρίς χυμό οι σκέψεις μου αμάραντα τα μπόλια

μπολιάσανε τη σκέψη μου σε τούτες τις γραμμές

Μα κι ο αέρας που φυσά αρμύρα μεταφέρει

ανακατεύει τον καημό τον κάνει νοσταλγό

μια νοστιμιά στη σκέψη μου πάντα θε να μου φέρει

όταν εγώ τη θάλασσα ατάραχος κοιτώ  

Η θολωμένη μου ματιά στο κύμα καθρεφτίζει

και μου θαμπώνει τ’όνειρο ακούω μουσική

το παρελθόν που έζησα ετούτο μου δροσίζει

καλότυχος όποιος τη ζει ετούτη τη στιγμή

Ήρθα κι απόψε μοναχός δειλά να χαιρετίσω

και να δροσίσω το κορμί με σκέψεις τρυφερές

μνήμες παλιές και πρόσωπα με λόγια να τιμήσω

προσκύνημα στη σκέψη μου γλυκές αναλαμπές

Σκέψεις εικόνες μάχονται στης λίμνης την εικόνα

χίλιοι ανέμοι μες στο νου ξεσπάνε δυνατοί

ο βράχος κείνος ο γνωστός στη σκέψη μου κοτρόνα

το έργο με βασάνισε ανάγλυφη μορφή    

Στοιχεία όπου γράψανε μια ιστορία πέρα

το απαλό το κύμα σας μια νότα στη ψυχή

ρηχά νερά σκεπάσατε τη γνώριμη τη ξέρα

τα παιδικά μου όνειρα ανάσες στη ζωή

Κι όταν τελειώσει η ζωή θα γίνω ο μαΐστρος

για να φυσώ τη θάλασσα τους γλάρους να ξυπνώ

στις βάρκες τα γλυκόλογα ποιητικός ο οίστρος

αόρατος κορμός εγώ το βούρκο να πατώ

Αρμύρα συ για πάστωσε τη σάρκα μη μου λιώσει

και κάνε τη να φαίνεται σαν νέα όπου ζει

και να ρωτά και ν’απαντά σε όποιον κατορθώσει

με νοσταλγία στα παλιά τη λίμνη να διαβεί

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ