Η ΑΡΒΥΛΑ

                                    

Μια μοναξιά σβηστή καρδιά κλαρίνο όπου παίζει

γράμμα μισό χαρτί σχιστό ατέλειωτο πονά

αδέσποτη βολή κακού το πιάτο στο τραπέζι

μονάχο καρτερά

το σήμερα σταμάτησε το αύριο μαυρίζει

φαντάρος που ξεχάστηκε αρβύλα μαρτυρά

η απουσία μάταιη το μάτι να δακρύζει

πατρίδα του τιμά

δόξα εσύ ολόλευκη η στράτα σου σε κείνον

δάφνης κλαδί κατέθεσε χωρίς να πεις μιλιά

να κάπου εκεί μονάχος του παρέα με το σκίνο

δυο μάτια ανοιχτά  

κάποιος ζωή εγέννησε κάποιος ζωή σκοτώνει

συναίσθημα περίεργο το έργο σταματά

και 'κει που παίζει μουσική εκεί κι αυτή τελειώνει

ο ήχος της βοά

ρυθμός με χρώμα πένθιμο βουβό και το βουνό του

κάποια φωνή που χάθηκε φαράγγι σιωπά

μια θλίψη σαν ακούστηκε στο σπίτι το δικό του

παράθυρα κλειστά

αγρίμι όπου πέρασε σταμάτησε για λίγο

ξαφνιάστηκε δεν πείραξε η σάρκα σεβαστή

δυο βήματα περίεργα μονάχα ένα γύρο

στη νύχτα μια κραυγή

και συ που σκότωσες να πεις σε φίλους την αλήθεια

το λάθος μου μετάνιωσα το πένθος μιας ψυχής

τυχαία εσημάδεψα και όχι από συνήθεια

μήπως και λυτρωθείς   

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ