Μικρό πεζούλι να πατάς σχεδόν μέσα στο δρόμο
μη με κοιτάς εγέρασα περνώ τα γηρατειά
σαν ήμουνα στα νιάτα μου στολίδι μες στο κόσμο
χερούλια θαυμαστά
Άσπρες κουρτίνες κεντητές με σχέδιο ραμμένες
σαν μεσοφόρια έστεκαν χωρίς να ναι ντροπή
συμπλήρωμα σκερτσόζικο πάντα κολλαρισμένες
ήμουν μια καλλονή
Πόσοι και πόσοι πέρασαν μπροστά απτό κορμί μου
μου γέλασαν με άγγιξαν μου πήρανε φιλί
κι όσοι καλέ μου μίλησαν ακούσανε φωνή μου
και τώρα σκυθρωπή
Λείψανο χρόνου άλιωτο σε τοίχο γκρεμισμένο
σκοτάδι στα παράθυρα αράχνες μαρτυρούν
λουκέτο που εσκούριασε κι αυτό μανταλωμένο
τα κόκαλα πονούν
Άγρια χόρτα γέρικα μια ανθοδέσμη ξέρα
το θάνατο ζωγράφισαν σαράκι στο σκαρί
διαβάτη ρίξε μια ματιά και πες μου καλημέρα
έχω λίγη ζωή
Ήμουν και γω μια καλλονή σαν νέα μες στη στράτα
φλερτάριζα απ’ το πρωί χαρά στη γειτονιά
αχ χρόνε σαδιστή που πήρες και τα νιάτα
και ζω τα γηρατειά
Ο κύκλος κλείνει της ζωής στο άσαρκό μου σώμα
τα δυό μου φύλλα έκλεισαν δεν έχω πια ζωή
κουράστηκα εξάπλωσα είμαι σχεδόν στο χώμα
αράχνες στο κορμί
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου