ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΝΑ

               

Θάλασσα μάνα του γιαλού το κύμα σου σαν χάδι

το βράχο που εδρόσισες τον κάνεις να μιλά

κι όταν στεγνώσει θα φανεί στο ρούχο σου σημάδι

αλάτι σαν το κρύσταλλο γυαλάδα να σκορπά

φιλί αρμύρας βάλσαμο στης ερημιάς παιχνίδι

το βράχο κάνει σύντροφο της φύσης συντροφιά

κι πεταλίδα που κολλά στο βράχο σαν κοχύλι

την αγκαλιά του συνεχώς αόρατα ρουφά

θάλασσα συ την άγκυρα που σκούριασε στην άμμο

καν’ την αγκίστρι δόλωσε να πιάσεις μια ψυχή

κι αν σου γελάσει η καρδιά πες το για να προκάμω

να πάρω την απόχη μου να’ ρθω στην Αλυκή

θάλασσα μάνα στέγνωσε ετούτη τη σταγόνα

σαν άσπρισε το διάβα της στο μάγουλο ραφή

κι ο θεατής μπερδεύτηκε με τούτη την εικόνα

το πρόσωπο σαν κοίταξε το νόμισε πληγή

θάλασσα μάνα άγγιξα το κύμα σου με χάρη

μουγκά εσύ με κοίταξες σαν ξένη μια κυρά

με πέρασες σαν άγνωστο της λίμνης σου βαρκάρη

μα λάθεψες στ’ ορκίζομαι ακόμα μια φορά

θε να καλπάσω στο κορμί με άλογο που ξέρει

τον καλπασμό μες στο νερό με κύμα που χτυπά

σε βράχο που ξεμύτισε και που φιλά τ΄αγέρι

του  γλάρου το αγνάντεμα εκεί και η φωλιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ