Και συ μιλάς στη μοναξιά στον τοίχο ξεχασμένη

πόρτα παλιά μου σφράγισες αγάπη και καημό

παρηγοριά η σκέψη σου γυναίκα συ κλεισμένη

κρεμάς με χάρη στο λαιμό κοχύλια μενταγιόν

Με πόνο συ μου πάστωσες τα μυστικά που είχες

το βλέμμα σου πολλές φορές με λύπη με χαρά

αντίκρισε στη γειτονιά και ψέματα κι αλήθειες

πόρτα παλιά το ταίρι σου ο σύρτης τώρα πια

Ήταν η λίμνη φίλη σου σαν έσβηνε το δείλι

και συ δειλά μου άνοιγες τα φύλλα σου κρυφά

πόσες φορές δεν κούνησες το άσπρο σου μαντίλι

ερωτικό χαιρέτισμα σε κάποιο νε ψαρά

Πόσες φορές δεν έκρυψες ψυχές στα σωθικά σου

το φυλαχτό το κράτησες πολύτιμο σταυρό

κι άλλες φορές δεν χάρισες σε κόρη τα προικιά σου

ανοίγοντας διάπλατα την πόρτα στον γαμπρό

Μια θάλασσα στα πόδια σου τι τάχα να γυρεύει

μήπως να θέλει χάδια σου να πάρει το φιλί

χρόνια παλιά η σκέψη σου στιγμές να ζωντανεύει

τα χρόνια σου αμέτρητα το ξύλο σου πονεί

Μεσολογγίτισσα κυρά μπροστά σου γονατίζω

με σεβασμό σε χαιρετώ τα χρόνια σου πολλά

στα τόσα που εκράτησες εγώ θα σε στολίζω

με δάφνες και μ’ αγιόκλημα αγέραστη κυρά.

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ