Ο ΠΙΝΑΚΑΣ

                     

Τ’ ανέμου χάδι μες στο νου εικόνα που κοιμάται

το όνειρο στον ύπνο μου μια συντροφιά τρανή

σπίτι παλιό που έζησα με κάνει να θυμάται

κάποια γλυκιά στιγμή

αναγαλλιάζει και ο νους βυθίζεται η σκέψη

κάδρο εσύ τι ξέθαψες δεν ρώτησες θαρρώ

κι νοσταλγία εραστής στιγμές θέλει να κλέψει

τα λίτρα μου μετρώ

στιγμές που βόσκουν μες στο νου απότομα παγώνουν

και 'γω σαν βλέπω τον καμβά κρατώ αναπνοή

κάποιες στιγμές απρόσκλητες εμένανε ζυγώνουν

δεν θέλω τη φωνή

τριγύρω μου οι θαυμαστές κόσμος πολύς να στέκει

τα σχόλια ανάκατα στην έκθεση αυτή

και 'γω μικρός παράταιρος με σκέψη όπου πλέκει

ολόκληρη μορφή

σπίτι παλιό πως πόζαρες ποιος πλήρωσε τα λύτρα

ήσουν κρυμμένο φυλαχτό σε  στάχτη από καιρό

και η φιγούρα σου αυτή για μένα βγήκε ξύστρα

δυο δάκρυα κρατώ

το βλέμμα μου εκάρφωσα στη σκουριασμένη πόρτα

φύσημα χάδι μες στο νου εικόνες μου ξυπνά

κι αν δεν πιστεύεις έλα μου και στα κρυφά συ ρώτα

μα όχι φωναχτά

το έργο το αγόρασα το τύλιξα σκοτάδι

εκεί που ήταν νοερά το έθαψα βαθιά

στην έκθεση εκρέμασα μια φλόγα από λάδι

ο κόσμος να κοιτά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ