ΘΟΛΗ ΜΟΥ ΣΚΕΨΗ

                                     

Ανάλαφρα χνούδια φώλιασαν σε σκέψη που θολώνει

σκιά σαν νύχτα κρέμασε αστέρι μου σβηστό

εικόνες κείνες έμειναν συναίσθημα παγώνει

δυο λέξεις σταματώ

μυρμήγκι που περπάτησε σε χώμα που σκονίζει

φωλιά σαν έφτιαξε αυτό σε σάρκα του κορμού

θολή η σκέψη έπαιξε παιχνίδι που χαρίζει

παλμούς μέσα στο νου

χρόνια παλιά που πέρασαν κλειστήκαν σε σεντούκι

σκουριάσαν δίχως χάιδεμα η μοίρα της ζωής

και ο καρπός ξεράθηκε ξερό και το φουντούκι

δυο λέξεις μη μου πεις

κομπόδεμα ο θησαυρός τα παιδικά μου χρόνια

φλωριά χρυσά η προίκα μου δισάκι μου μικρό

φτωχά για μένα ήτανε μες στη ζωή τα ψώνια

μονάχος περπατώ

αργοπορά στο πέλαγος η φωτεινή μου μέρα

το δείλι είν’ ασάλευτο δεν λέει να χαθεί

κι ο έρωτας ανάποδος στη γερασμένη ξέρα

λουλούδι δεν ανθεί

ζεστή βροχή για πότισε ετούτο το χορτάρι

μπας και ανθίσει η καρδιά στην έρμη αμμουδιά

και βγάλε συναισθήματα απ’ το κλειστό συρτάρι

και κέρνα την καρδιά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ