ΜΑΚΑΒΡΙΑ ΣΚΟΥΡΙΑ

       

  

Εδώ τελειώνουν οι σκουριές σαν κόπηκε το νήμα

η ομορφιά μετάλλαξε κουβέντα συ δεν λες

και η φιγούρα φώλιασε μέσα σε κάποιο μνήμα

θυμίζοντας το χθες

κάρα εσύ πες μας αν ζεις αν βλέπεις χρώματά σου

κρατάς μια σκέψη δυνατή συμπέρασμα κερνάς

ποζάρισες δίχως ζωή κρατάς τα λογικά σου

εμάς δεν μας γελάς

κι αν είχες κάποτε ζωή και σάρκα σαν προζύμι

και ομορφιά που έκανε την αίσθηση τρελή

ο θάνατος σε κέρασε σκουριά μα και οδύνη

νεκρή μου κεφαλή   

τώρα στα χέρια σε κρατώ και σε κοιτώ στα μάτια

τα δάκρυα που στάζανε ποτίζανε το χθες

και γω με σκέψη έχτιζα βασιλικά παλάτια

κουβέντα πια δεν λες

κι αν ο ζωγράφος διάλεξε ετούτο το μοτίβο

εγώ του έδωσα ζωή το έκαμα μορφή

το έφερα και έτρεξε ξανά μέσα στο στίβο   

με σάρκα και φωνή

σκουριά που τόσα έκρυβες εγώ τα ζωντανεύω

με φαντασία και γραφή τα κάνω ζωγραφιά

τα νιάτα σου με νόημα εγώ σου τα μαντεύω

καημένη μου σκουριά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ