Η ΑΝΤΟΧΗ

Μικρός ο πόνος στο κορμί ασάλευτη τρεμούλα

δάκρυ κρυφό στο γόνατο η αντοχή σκληρή

μικρή γυναίκα ζηλευτή μα στην ουσία δούλα

ανίκανη πονεί

μια μουσική επίμονη τριζόνι στο μυαλό σου

τρυπάει τον εγκέφαλο στα τάρταρα σε ζει

στερεύει το μελάνι σου στεγνώνει το στυλό σου

λευκό και το χαρτί

η αντοχή με όρια κορμί που δεν κρατάει

δυο κάρβουνα που άναψαν δεν λένε να σβηστούν

κι ο δρόμος που χαράχτηκε δεν ξέρει που το πάει

δυο κόκαλα πονούν

σύννεφο σκούρο μαύρισες ακόμα δύο χτύποι

δύο καρφιά στη σάρκα σου σταυρός και το κορμί

νυχτερινή ξεκούραση θλιμμένο καρδιοχτύπι

θα σε βρει το πρωί   

Ίσκιος εσύ που γίνεσαι μια σάρκα που πονάει

μεταξοφτέρουγη ψυχή το πέταγμα κουτσό

κάποια στιγμή που τόλμημα η αντοχή κλωτσάει

στο λέω δεν κρατώ

κι ο ποιητής με τη γραφή που στίχους μόνο ξέρει

το λογοπαίγνιο κρατεί τι όμορφη γραφή

ξεχνά το πόνο που υμνεί ο άλλος υποφέρει

συχνά αυτοκτονεί

τραγούδα πόνε το σκοπό με κούρασες στο λέω

η αντοχή στο όριο θα σπάσουν τα δεσμά

και στα κρυφά μα το θεό μη με κοιτάς που κλαίω

το σώμα δεν κρατά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ