ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ΜΟΥ

   

Δυο μάτια νυχτολούλουδα δυο μάτια σαν φεγγάρια

ματόκλαδα που κλείνουνε σε ήρεμους γιαλούς

ο στοχασμός ταξιδευτής σε θάλασσες σφουγγάρια

το γάβγισμα ακούς

Εικόνες άυλες στο νου μπροστά μου ξεπηδάνε

υφαίνουν όμορφες στιγμές στου νου τον αργαλειό

απρόσκλητες εικόνες του εμένανε κερνάνε

το δάκρυ μου φτωχό

Το χέρι σαν ακούμπαγα τα μάτια του μιλούσαν

ένας δεσμός αδήλωτος το τρέμουλο φρικτό

τα χάδια μου με νόημα στο σκύλο μου μιλούσαν

ταξίδι μακρινό

Ο ήλιος γέρνει στα στερνά σιγά-σιγά νυχτώνει

ποτήρι ξέχειλο θα πιω του πόνου τη γουλιά

εκστατικός εστάθηκα λουλούδι που ματώνει

και γω χωρίς μιλιά

Μια μουσική ακούγεται στερεύει το ποτάμι

και οι φωνές εσώπασαν χαμήλωσε το φως

και το πουλί που φάνηκε φιγούρα εις το τζάμι

καημός που’ ναι κρυφός

Και μένω μόνος και κοιτώ και κλείνω την κουρτίνα

κρατώ εικόνες στο μυαλό το δίκανο βουβό
το μοιρολόι ξέσπασε στο βάζο μου δυο κρίνα

τη λύπη μου θα πιω

Στολίζω σκέψη μα και νου στολίζω μια πορεία

στο διάβα μου φαντάσματα μοναδικές στιγμές

εικόνες σκέψεις και φωνές δική μου ιστορία

στιγμές πάλι του χθες

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ