ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΠΙΤΙ

                

Παράθυρο με σίδερα και πόρτα μ’ένα φύλλο

μνήμες εικόνες φύγανε φοβήθηκαν μαθές

το σήμερα ερήμωσε αναζητώ το φίλο

που παίζαμε προχθές

διαβάτης σαν επέρασε εστάθηκε για λίγο

ξαφνιάστηκε επόνεσε με έκσταση η ματιά

και φώναξε καλύτερα εγώ μωρέ να φύγω

ανάσα του γροθιά   

φαντάσματα το σκότος σου η ανοιχτή σου πόρτα

εικόνα που ξεθώριασε εσκούριασε θαρρώ

τη μνήμη σου που σέβεσαι αν θέλεις τώρα ρώτα

και κάνε το σταυρό

μοίρα που γράφεις τα γραφτά το μέλλον το σκεπάζεις

πικρή γαλήνη κέρασες ζωή να τόση δα

στη μοναξιά μα το θεό υπομονή του τάζεις

αν κάποιος σε ρωτά

διαβάτη συ μη στέκεσαι σε τούτα τα λημέρια

φαντάσματα τα πρόσωπα λουλούδια του ξερά

και μάταιη προσπάθεια να πιάσεις κάποια χέρια

που είναι πια νεκρά

μικρός ο φίλος κάποτε μικρό και το παιχνίδι

χρόνια παλιά χρωματιστά κουλούρι δυο λεπτά

παράσταση που έσβησε επάνω στο σανίδι

ποτέ της δεν γυρνά

λυχνάρι τώρα άναψε μια προσευχή μια χάρη

να γύριζε η εποχή εκείνη μια στιγμή

με τίμημα το θάνατο ένα κορμί να πάρει

ωραία πληρωμή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ