ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑ

              

Πού πας διαβάτη μοναχός σαν την αρρώστια πέρα

μια φτώχεια όπου φαίνεται πατρίδα μοναχή

ανώμαλο το έδαφος απέραντη μια ξέρα

και τ’ όνομα φτωχή

κλειστά παντζούρια άφεγγα οι κάτοικοι φευγάτοι

μια διψασμένη αγκαλιά πουλιά δεν κελαηδούν

στα κεραμίδια έμειναν δυο ξεχασμένοι γάτοι

κι αυτοί όλο πεινούν

στο πείσμα της σκληρής ζωής μια κόντρα επιμένει

ένας σκοπός μια φύλαξη νεκρή η σιωπή

μια σκέψη κάποιου θεατή στη ζωγραφιά δεμένη

ποτέ δεν θα σου πει

σπίτια μικρά στο πίνακα και ο ζωγράφος ψέμα

αναλογίες άσχετες με νόημα τρελό

αν θέλεις κοιτά το και συ σαν το δικό μου βλέμμα

να δεις κάποιο σκοπό

κι αν θέλεις στάσου δυο λεπτά χωρίς ν’ ακούς τον ήχο

πλάσε δική σου μουσική με νότες στο χαρτί

και διάβασε με νόημα και το δικό μου στίχο

ταξίδι κι όπου βγει

φτωχή γωνιά τι κουβαλάς ερήμωσες το βλέπω

ηλιοβασίλεμα φτωχό χλωμή κι συννεφιά

γυρίζω πίσω στα παλιά και με μανία τρέχω

να δω μια συντροφιά

εικόνες που ξεχάστηκαν κολλήσανε στη σάρκα

σαν τατουάζ ποζάρουνε και άσβηστες μιλούν

κάθε φορά ξεφεύγουνε και κάνουνε μια τσάρκα

που όμορφα πονούν

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ