ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

                                            

                               

Άσπρο χαρτί πένα λεπτή μια σκέψη βασανίζει

στίχος φυτρώνει στο μυαλό εικόνα πια θαμπή

η δύναμη της ποίησης μια ηδονή χαρίζει

κρυφά μονολογεί

μένει δειλός ο ποιητής ο στίχος να δηλώνει

λόγια που μένουν στο χαρτί ατέλειωτα γραπτά

πόσες φορές η έκφραση στο νου σου δεν παγώνει

για δυο μόνο λεπτά

κι άλλες φορές ο έρωτας δειλό να φτιάχνει άντρα

που δείχνει θάρρος στο χαρτί και λίγος στη φωνή

ένα εμπόδιο μικρό της φαντασίας μάντρα

σαν φράχτης στην ψυχή

θα γράψω ποίημα καρδιάς για κάποια που με ξέρει

σαν σήμαντρο της εκκλησιάς οι λέξεις θ’ ακουστούν

κι έρωτας που θα καεί σαν κείνο τ’ αγιοκέρι

δυο χείλη πως φιλούν

χέρι που τρέμει στα κρυφά αλήθειες μόνο γράφει

λέξεις καρδιάς χαρμόσυνες με έννοιες πολλές

κι αν κάποια του φορά σ’ εμπόδιο σκοντάφτει

είναι χίλιες ντροπές

το γράψιμο διέξοδος κελί χωρίς το σύρμα

μια φυλακή η έννοια το βάσανο να βγει

τσουνάμι και η πρόταση ανόητο το βήμα

παράνομα μιλεί

η ποίηση σωσίβιο ναυάγιο που πληρώνεις

ανακατεύεις σκέψεις σου απόρρητα γραπτά

και στο βοριά μονάχος σου εκεί εσύ παγώνεις

με κέρδη λιγοστά  

το γράψιμο η σάρκα σου η πένα το μαχαίρι

και η πληγή η έννοια το αίμα να κυλά

κι λέξεις που σκορπίσανε εγέμισαν πανέρι

τεχνητού υλικά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ