ΠΑΛΙΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ( ο δρόμος )

Τι με ρωτάς τι να σου πω μα τι να ζωγραφίσω

εικόνες κείνες που πονούν στιγμές που δεν ξεχνώ

σπίτια μικρά πολύχρωμα με φαντασία χτίσω

δυο λόγια στο γραπτό

μια γειτονιά όλο χαρά δροσοσταλιά στη σκέψη

φωνές στη μνήμη άσβηστες δυο πόρτες ανοιχτές

κι η ζωγραφιά που έφτιαξα το νου μου έχει κλέψει

αλήθεια τι μου λες

μια έμπνευση απότομη μια μουσική αιτία

μια γειτονιά που πέθανε τα χρόνια της μετρούν

σεβάσμια άσπρα μαλλιά ετούτη η κυρία

χρόνια που δεν γυρνούν

νεκρός ο δρόμος στο χαρτί στη σκέψη κοινωνία

μια νοσταλγία που μεθά τα βήματα βαριά

ο χρόνος που σταμάτησε κερνά μια ησυχία

που είναι τα παιδιά

τραινάκι λόγια στο χαρτί εικόνες του βαγόνια

ο λογισμός τρελάθηκε γυρίζει στα παλιά

λυθήκανε τα πέδιλα στις μπότες τα κορδόνια

στο σώμα μαχαιριά

λείψανο σκέψης τούτο δω μνημόσυνο με χρώμα

ακουαρέλα που μεθά γιατί να σ’ αγαπώ

μια πόλης ένα όνομα μία καρδιά με σώμα

ποτέ δεν την ξεχνώ

αθώες μνήμες μείνανε νεράιδες φαντασίας

στιγμές που επαστώθηκαν στο χρόνο ζωντανές

μπροστά μου φανερώθηκαν φαντάσματα ουσίας

πικρός – γλυκός καφές  

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ