ΚΟΡΗ ΧΩΡΙΟΥ

                        

Κόρη χωριού τι κουβαλάς μια ομορφιά της φύσης

άλογο άσπρο στη αυλή ολόχρυσο παχνί

το πότισες νερό να πιεί μ’ένα κουβά της βρύσης

σε είδα γελαστή

γλυκιά ματιά παιδί εσύ τα γράμματα μπροστά σου

διάθεση για μάθηση το όνειρο χρυσό

θε να πετάξεις με χαρά να βρεις την αρχοντιά σου

το έχεις για σκοπό

παράθυρό σου ανοιχτό μια αύρα που χαρίζει

λυχνάρι που σου φέγγιζε κι ο νους σου στην ορμή

μικρό κορίτσι τυχερό ο ήλιος θα φωτίζει

σε λίγο που θα βγει

σπίτι χωριού όλο χαρές οι ώρες σου γεμάτες

παίζεις με κούκλες δεν μιλάς λουλούδια στην αυλή

ανώμαλο το έδαφος οι λιγοστοί διαβάτες

και συ μια καλλονή

αρχοντικό το σπίτι σου οι φίλες σου αδέρφια

καρδιά μεγάλη χάριζες τις κούκλες σου εσύ

και στα παιχνίδια έδειχνες πάντα να έχεις κέφια

γλυκιά Παρασκευή

χωριό μικρό αξέχαστο εικόνες του γραμμένες

μες στη ψυχή σου μείνανε σαν στάμπες καταγής

στιγμές χαράς κάθε φορά και άλλες πονεμένες

σελίδες της ζωής

κόρη χωριού περπάτησες σε χώματα που ζούνε

που σου μιλούν λόγια γλυκά με έννοιες πολλές

κάθε φορά που τα πατάς αόρατα γελούνε

θυμίζοντας το χθες

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ