Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ

               

Μια σκέψη σάρκα όπου ζει μία γειτονιά πονάει

φαντάσματα μέσα στο νου και συ ένα φτερό

εικόνα σου στον ουρανό συνέχεια πετάει

μπαλκόνι αδειανό

μια τιμωρία άγραφη η νοσταλγία φέρνει

παλιά εικόνα στο χαρτί τα χρώματα αχνά

το σήμερα το παρελθόν σαν άμαξα το σέρνει

και συ μα πουθενά

μια γειτονιά το παρελθόν χρόνια παλιά ωραία

φωνές παιδιών που χάθηκαν δρομάκια μοναχά

ψάχνω να βρω μα μάταια εκείνη τη παρέα

δυο μάτια παιδικά

καντάδες που ακούστηκαν μεσάνυχτα στη στράτα

κοπέλα που εκοίταζες το δόλιο εραστή

ατίθασα σαν άλογα εκάλπαζαν τα νιάτα

να πάρουνε φιλί

και συ μπαλκόνι αδειανό εκεί ψηλά που στέκεις

δεν σε ρωτώ φαντάζομαι πως κάτι θα μας πεις

χρόνια πολλά πως στέκεσαι και όμως εσύ αντέχεις

χωρίς να γκρεμιστείς

η γειτονιά δεν άλλαξε τα σπίτια επαλιώσαν

φτωχή καρδιά επλήρωσες τη γύρα στα παλιά

ζωγράφε τα πινέλα σου τη σκέψη μου φορτώσαν

με δάκρυ τη ματιά

γωνιά μου που δεν έπεσες θα σου χρωστώ μια χάρη

γιατί εσύ αρνήθηκες ν’ αλλάξεις τη μορφή

και έδιωξες τον βάνδαλο που ζήτησε να πάρει

φιλέτο αμοιβή

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ