ΟΙ ΔΥΟ ΣΑΝ ΕΝΑΣ

Οι δύο σαν ένας – ο άλλος κανένας

δύο οι δρόμοι ένας σκαμμένος

διαβάτης μονάχος σκληρός και ο βράχος

λυγίζει στο χρόνο δακρύζει στη σκέψη

τα σπλάχνα πονούν

ο ένας φευγάτος ο άλλος κρατάει

μορφές περασμένες σκηνές ξεχασμένες

σε χρόνια φευγάτα που είναι τα νιάτα

να δουν

χρόνε σκοτώνεις το νου τον πληγώνεις

κλείνω τα μάτια κάνω πως βλέπω

θαμπάδα καντάδα τραγούδι λουλούδι

με φύλλα ξερά του το ξέρω σειρά του

η μοίρα μια χήρα χτυπάει τη πόρτα

αγύριστη βόλτα κηλίδα στο βάθος

αλήθεια η λάθος και όμως σωστό

ο ένας στη στράτα μα όχι με νιάτα

γυρνά με πυξίδα που έχει χαλάσει

μα πότε θα φθάσει εκεί που δεν ξέρει

βαδίζει δειλός

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ