Ο ΚΑΦΕΣ

Σβήσε τον ύπνο με καφέ στα κρύα χείλη τώρα

ρούφα  αν θες τη λησμονιά μα και του νου τη σκόνη  

κι ο λογισμός που σταματά το βλέμμα και την ώρα

ξημέρωμα μια μοναξιά χωρίς φωνή του γκιόνη

μια σκέψη στο μυαλό

μουγκός ο ήχος του βιολιού κι δοξαριά φαλτσάρει

και ο καφές μια συντροφιά προδίδει τον καημό

εικόνα τούτη της στιγμής ο χρόνος θε να πάρει

με άγραφο γραπτό

χοντρό φλιτζάνι του καφέ γεννά τις αναμνήσεις

και η ρομάντζα της στιγμής στον έρωτα γελά

δεν αποφεύγεις σίγουρα στιγμές σου να κρατήσεις

γι’ αυτό παραμιλάς

πικρός γλυκός και μέτριος έχει μορφές δικές του

φεγγάρια που αλλάζουνε το σχήμα τη φορά

καμιά φορά φουσκάλες του προδίδουν τις πομπές του

χαρές η συμφορά

μα τώρα τούτος στη γωνιά μες στο χοντρό φλιτζάνι

ξεκούραση το δώρο του σε νου της αγκαλιάς

σκέψη μονάχη διάβηκε μες στο μυαλό σεργιάνι

και συ παραμιλάς

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ