Και γω ταξιδεύω στις σκέψεις εκείνες
ζητώντας το χρώμα της κάποιας ζωής
αχνάρια του χρόνου θυμίζουν σελίδες
γραμμένες με αίμα μιας στάμπας πνοής
γυρίζω σελίδες δικές μου ελπίδες
αγάπη που μένει παρέα χαμένη
αγνάντι σε βράχο συνέχεια γράφω
τους στίχους εκείνους σαν μνήμη ζωής
καράβι μου πλέει χωρίς μια πυξίδα
μορφή πια χαμένη στον ύπνο την είδα
πανιά της σχισμένα κουπιά της σπασμένα
διαβάζω στοιχεία σε κάποια σανίδα
ξαφνιάζει ναυάγιο κερί μου στον Άγιο
ξωκλήσι στην άκρη καντήλι ανάβω
σαν δένω τον κάβο πατώ σε ξηρά
το όνειρο τέλος μα όχι καινούργιο
το ίδιο να βλέπω που πάντα το έχω
παρέα δική μου μορφή της ζωής μου
σφιχτά το κρατώ
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου