Η ΣΤΡΑΤΑ

Ο ένας στέκει από δω

ο άλλος λίγο πέρα

κόσμος πολύς αγνώριστος

η στράτα περπατά

ένα παγκάκι αδειανό

δυό φύλλα στον αέρα

εικόνα παγερή

και γω το πλήθος να κοιτώ

με σκέψη όπου λέει

τι  μου θυμίζουν όλ’ αυτά

τι τάχα γω να ζω

δύσκολες μέρες μες στο νου

κι μπότα μου να πλέει

εικόνα παγερή

ψιλόβροχο σκοτείνιασε

ορίζοντας θαμπάδα

τα φώτα μόλις άναψαν

στο δρόμο αμυδρά

και ο νοτιάς απλόχερα

βροχούλα να κερνάει

εικόνα παγερή

πλακόστρωτο που γέμισε

νερό που πλατσουρίζεις

και γω βρεγμένος φάντασμα

τον ίσκιος να κοιτώ

π’ ακολουθεί από κοντά

μήπως καλέ με χάσει

εικόνα παγερή

καλύτερα το σπίτι μου

να έλειπε η βόλτα

το παρελθόν ζωντάνεψε

εικόνες μου παλιές

ψιλόβροχο πλακόστρωτο

του δρόμου και τα φώτα

με στείλανε χωρίς μιλιά

να ζήσω ναι το χθες.

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ