ΝΙΦΑΔΑ ΧΙΟΝΙΟΥ

   

Μορφή νερού σα νυφικό

μια στάλα ν' ακουμπάει

σε πρασινάδα έλατου

τοπίο χειμωνιάς

και γω μονάχος να κοιτώ

μια στράτα τι ασπράδι

πορεία μοναξιάς

κι ο νους να παίζει το κρυφτό

με σκέψεις ξεχασμένες

σε χρόνια όπου πέρασαν

αλήθεια πως πονούν

τα κάλαντα με τρίγωνα

καμπάνες που χαϊδεύουν

το σήμερα ξυπνούν

νιφάδα σαν μου άσπρισες

τα γκρίζα μου μαλλιά μου

χιονάνθρωπο με έκαμες

να φαίνομαι νεκρός

ένα κασκόλ πολύχρωμο

σαν φιόγκος στο λαιμό μου

και όμως γω τυφλός

χωρίς ψυχή χωρίς σφυγμό

ανδρείκελο στον κήπο

να στέκω τα μεσάνυχτα

σαν σύμβολο βραδιάς

άσπρη μορφή η παγωνιά

κι ο κρότος να κοιμάται

σε λίγο η χρονιά 

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ