Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Η μοναξιά μια συντροφιά

κι το κενό παρέα

λόγος μουγκός στον ουρανό

κι νύχτα συννεφιά

πέφτει βροχή στο μάρμαρο

ασπράδι σαν ασήμι

τσάμι θολό δυό δάκρυα

κι ο λύχνος να κοιτά

σπίτι μικρό και φτωχικό

κιλίμια για στρωσίδια

το πάτωμα σανίδες του

να τρίζουν σαν πατάς

και η βραδιά  μια μουσική

του γκιόνη πανηγύρι

εικόνες συ κρατάς

αχ μοναξιά δεν μου μιλά

ο ήχος με ξεχνάει

ίσκιος η σάρκα δίπλα μου

και γω αναπολώ

χρόνια παλιά άλλες ψυχές

το σήμερα μιλάει

λες κ’ είναι ναι το χθες

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ