ΚΑΙ ΓΩ ΜΟΝΑΧΟΣ

Απέραντη θέα στο βάθος χαμένος

σύννεφο κείνο

μόνος τα πίνω

κύμα αρμύρας το χάδι της λίμνης

μαΐστρος χαϊδεύει κι σκέψη φευγάτη

πονώ

δυό φύκια σταλίκια

γαϊτες ξαπλώνουν

ρηχά τα νερά της

με βούρκο που καίει

μια πάπια βουτάει κι ο γλάρος πετάει

αλάτι αστράφτει βουνά Αλυκής

ιβάρια καλάμια σαν χτένια που μοιάζουν

χτενίζουν το κύμα Πελάδας βουβής

και γω ο μονάχος στην άκρη κρατάω

μπαστούνι μη πέσω

στη λίμνη πνιγώ 

διαβάτες ρωτάνε απάντηση μία

κι αυτή δίχως ήχο

συνθέτω τον στίχο

με λόγια που λέει για χρόνια

φευγάτα  του τώρα μαντάτα

μπορεί να πνιγώ.

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ