Κρυφτούλια μάγια χάϊδεμα
σε χρόνο όπου φεύγει
ανάσα που δεν φαίνεται
τα γέρικα μαλλιά
άσπρο το χρώμα μαύρισε
η σάρκα ταξιδεύει
σε λίγο ερημιά
ρόζοι στα χέρια φάνηκαν
στο πρόσωπο ραγάδες
η αγωνία γέννησε
σημάδια στο κορμί
κι δρασκελιά ετρέκλισε
στο βάδισμα μπελάδες
παρέα τα ραβδί
καμάρι συ που έφυγες
η ερημιά σκοτώνει
μόνο η σκέψη έμεινε
κι αυτή παρηγοριά
σχοινί σκληρό αφύσικο
το μήκος σου τελειώνει
στο τέλος μια θηλιά
χρόνε που πας δεν με κοιτάς
η λάβα πλησιάζει
σε λίγο στάχτη θα γινώ
μια σκόνη τόση δα
η μέρα μου σκοτείνιασε
η άλλη ναι χαράζει
και συ δεν με κοιτάς
στάσου για λίγο φίλε μου
να στολιστώ πριν φύγω
φθινόπωρο τα φύλλα σου
στρωσίδι καταγής
και γω με γέλια και χαρές
φτερούγες μου ανοίγω
ψηλά εμέ θα δεις
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου