ΚΕΡΝΑΩ ΚΑΦΕ

Στη μοναξιά η συντροφιά ένας καφές παρέα

μια ρουφηξιά ένας καημός και συ μία σκιά

τοπίο τούτο που μιλά θεέ μου μα τη θέα

στο νου μου δυό φιλιά

κερνάω λόγια αγκαλιάς, κερνάω δύο χάδια

κερνάω όνειρα γλυκά, δυό λόγια της καρδιάς

κρατώ καρέκλα διπλανή που μένει τώρα άδεια

η θέση μιας σκιάς

δύο φουσκάλες ο καφές φλιτζάνι που δηλώνει

ζευγάρι τώρα δυό φιλιά ρουφάω στην υγειά

τραπέζι ξύλινο κρατά μια στάλα που λερώνει

σταγόνα καφετιά

και γω να στέκω μοναχός χωρίς κουβέντας ταίρι

στο βάθος βλέπω να κοιτά εικόνα της θολή

αχ πάλι παίρνω ρουφηξιά στα σπλάχνα μου μαχαίρι

σαν βγάζω μια κραυγή

του κάκου όμως ρουφηξιά καφές που βασανίζει

η απουσία συντροφιά εικόνες απ’ το νου

στο βάθος πλοίο της γραμμής πρωί όπου σφυρίζει

μαντάτο αλλουνού

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ