Δροσιά νερού στο πρόσωπο δυό χείλη που μιλάνε
βροχή θολό το σύννεφο τριγύρω σιωπή
εικόνες κείνες οι παλιές δυό μνήμες που κρατάνε
και συ πάλι παιδί
ζητάς κρυφά, σκηνές γνωστές, του χρόνου περασμένες
στέκεις στο τζάμι μοναχή ο νους σου σαν χρησμός
παίρνεις το θάρρος και μιλάς σελίδες συ γραμμένες
και γω ο στοχασμός
και συ κλειστή ψυχή κορμί, ατίθασο πουλάρι
είσαι μικρή για έρωτα κορδέλα που φορείς
δεν έμαθες μη προσπαθείς να παίξεις με το ζάρι
γιατί θα πληγωθείς
οι στοχασμοί σου όμορφοι κρυμμένα μυστικά σου
ο χρόνος όπου πέρασε δεν μπόρεσε να ‘ρθει
τώρα που είσαι μοναχή τα θέλεις και δικά σου
πες στο χωρίς ντροπή
και γω θα δείξω τώρα δα σημάδι με αγάπη
σταγόνα δρόσου θα γινώ στο τζάμι σου να ‘ρθώ
να σε ξαφνιάσω που κοιτάς σαν μοιάζω με διαβάτη
ακόμα σ’ αγαπώ
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου