Ανατριχιάζω σαν κοιτώ πονώ και δεν πιστεύω
τα γηρατειά αρρώστησαν το τέλος μιας ζωής
μπροστά μου ένας σκελετός και γω μα τι γυρεύω
γιατί εσύ να’ ρθείς
κράτα καρδιά τον πόνο σου και κάνε πως δεν βλέπεις
οι τοίχοι ερυτίδωσαν δυο ζάρες μιας ζωής
και ξύλα πως φαγώθηκαν και μοιάζουνε σαν έρπης
πονάς μα δεν μιλείς
σκουριά στα κάγκελα του νου σκουριά και στην εικόνα
ο νιος όπου εγέρασε σαν άλλαξε μορφή
αδύναμη εστάθηκε και του σπιτιού κολόνα
στον τοίχο μια ραφή
παλιές αγάπες στέκονται εικόνες που χορεύουν
τραγούδια που αλλάζουνε με λύπη με χαρά
σκέψεις παλιές το σήμερα αυθόρμητα παιδεύουν
δυό δάκρυα νωπά
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου