ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

           

Χορεύοντας η θάλασσα χαιρέτισε την πόλη

παράξενο φαινόμενο μια γλίνα καταγής

η λίμνη σαν ξεχείλισε εφύτρωσε το μπόλι

εικόνα συ να δεις

σπίτια μικρά να μοιάζουνε βαρκούλες σαν γαϊτες

πόρτες κλειστές ιβάρια μου αυλές καλαμωτές

ψαράδες αυτοσχέδιοι να μοιάζουνε σαν χτίστες

τι όμορφο το χθες

κρατώ το χρόνο βάσανο τα νιάτα δεν γεράζουν

γυρίζω πίσω τρέχοντας το όνειρο που ζει

άνθρωποι φίλοι έρχονται τη μνήμη τη ταράζουν

μια γειτονιά μιλεί

έρωτα συ αγάπησα εικόνα περασμένη

αθώα κείνη η μορφή η φύση να μιλεί

πότε υγρή αρμύρα μου και πότε στεγνωμένη

πελάδα μου μικρή

παλιά μορφή που κράτησες τη σκέψη μου για πάντα

το χρόνο εσταμάτησες ο πίνακας βουβός

μνήμες πολλές εθάφτηκαν μες στο μυαλό για πάντα

και γω ο νοσταλγός

και συ παλιό πως πέρασες που έσβησες το ψάχνω

να καταθέσω μνήμες μου εικόνες παιδικές

και να ξηλώσω ξύλο σου σαν φυλαχτό να το’χω

θυμίζοντας το χθες

πολιτισμέ μου βάνδαλε δεν θέλω να σε βλέπω

κατέστρεψες το κάλλος του που ψάχνω να το βρω

αν με ρωτούσαν θα’λεγα πως δεν στο επιτρέπω

να χτίζεις σε γιαλό

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ