Η ΒΑΡΑΣΟΒΑ

         

Πέτρα ορθή ασάλευτη το φως καλωσορίζει

περίεργα μου στάθηκε αιώνια σιωπή

η θάλασσα μια συντροφιά τη ρίζα της ποτίζει

σκληρή της η μορφή

η θάλασσα σεβάστηκε τη δύναμη μετράει

υποταγή στα πόδια της με σεβασμό μιλά

τον όγκο της περίεργα με έκπληξη κοιτάει

μπροστά της προσκυνά

πέτρα εσύ πως φύτρωσες που βρέθηκε ο σπόρος

πόσα τα χρόνια σου μετρούν αν θέλεις απαντάς

παντρεύτηκες μεγάλωσες δικός είν’ ο χώρος  

τη λίμνη αγαπάς

ρυτίδες έχεις φυσικές φκιασίδια δεν γνωρίζεις

οι έρωτές σου γίνανε πολύτιμα γραπτά

τις ομορφιές σου στα μουγκά ευχάριστα χαρίζεις

σε γέρους σε παιδιά

το φόρεμά σου έλιωσε η σάρκα σου στεγνώνει

μια ομορφιά η πέτρα σου το χρόνο σταματά

Βαράσοβα παντρεύτηκες μια θάλασσα που στρώνει

απέραντη ομορφιά

κάθε φορά που σε κοιτώ ακούω να σφυρίζει

ο μπάτης με το χάδι του και συ αλλού κοιτάς

άσπρο πανί η βάρκα σου η πέτρα φωσφορίζει

και συ χαμογελάς  

ο επισκέπτης στοχαστής ασάλευτος μετράει

τους χτύπους κείνους της καρδιάς σαν βλέπει το γκρεμό

τον μάστορα που έχτισε συνέχεια ρωτάει

να μάθει το ρυθμό

το μυστικό μου φίλε μου το παίρνω δεν το δίνω

με το χρησμό που έχτισα το κάνω φυλαχτό

την ομορφιά της σφράγισα σε κούτα γω την κλείνω

από χρυσάφι σκαλιστό  

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ