ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΜΟΥ

                         

Και συ που στέκεσαι εκεί και με κοιτάς μ’ αγάπη

μιλάς κρυφά τη γλώσσα σου στη τόση σιωπή

φιγούρα συ αξέχαστη μία ψυχή γεμάτη

περίεργη μορφή

δύο οι ρόδες σκελετός μιά σέλα με τιμόνι

ακτίνες οι συρμάτινες η σκάρα αδειανή

μια παρουσία στη γωνιά και συ μη με ‘’λησμόνει’’

και γω έχω ζωή

η συντροφιά σου φίλος μου οι βόλτες σου μαγεία

ποδήλατό μου ήρεμο ο μπάτης μια δροσιά

στο ίσιωμα της λίμνης μας κι οι δυό ισορροπία

Τουρλίδα  μας μπροστά

τώρα κι οι δυό γεράσαμε κρατάμε τις εικόνες

ο νους μας παίζει σινεμά ασπρόμαυρη μορφή

παλιά η τέχνη θα κρατεί ακόμα και αιώνες

παράταιρα θα ζει

μα η γραφή θε να το πει εκείνες οι εικόνες

αργά πηγαίναμε μαζί σχεδόν μοναχικοί

ζευγάρι άλλης εποχής σε δρόμους με κοτρώνες

μα πάντα γελαστοί

ο έρωτας εσκούριασε μα η καρδιά χτυπάει

δεν σε αγγίζω σαγαπώ καμάρι μου παλιό

οι ρόδες σου ξεφούσκωσαν μα το σασί κρατάει

σε έχω μπιμπελό

πόσες φορές σε κράτησα παιχνίδι σε φεγγάρι

το λιγοστό φωτάκι σου να παίζει σαν τρελό

και ο γιαλός απέραντος μες στη ξηρά φανάρι

να μοιάζει θυμιατό

μα τώρα μου παστώθηκες μ’ αρμύρα Μεσολόγγι

στενόχωρο χωρίς μιλιά αντίκα ζηλευτή

κάποιοι κοιτούν περίεργα μα όχι πάντα όλοι

το γέρικο κορμί   

ποδήλατο γυμνώθηκες η σάρκα σου αέρας

η σκέψη ξετυλίγεται σαν άσφαλτος μπροστά

οι ρόδες σου ακίνητες ρολάρισμα αιθέρας

τα μάτια σου κλειστά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ