ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΜΙΛΑ

                                                         Η Τουρλίδα

              

         

Βαθιά το βλέμμα μάντεψε τον έρωτα που δύει

νερό ασάλευτο θα πει με φως αστροφεγγιά

μια σκέψη κείνη η παλιά πάντα μου φέρνει ρίγη

μπροστά στην ερημιά

ξένε εσύ αυλάκωσε το νου σου με εικόνες

γουλιά – γουλιά κατάπινε τις όμορφες στιγμές

με φόντο τις γαϊτες σου στην ερημιά τους μόνες

ξεθάβοντας το χθες

καημός το ήρεμο νερό καημός το παραγάδι

αγκίστρι είσαι τη φορά το δόλωμα παστό

τ’αλάτι σου γλυκό θα πει αστράφτει σαν πετράδι

σε ήρεμο γιαλό

γλαρόνι που εξάπλωσε με φύκια μαξιλάρι

μια ζεστασιά το κούρνιασμα η δύση ζωγραφιά

στέκει πιο κει αμίλητο το γέρικο πριάρι

τα μάτια του κλειστά

θα περπατήσω στο νερό κυκλάκια για να κάνω

στην άκρη κει θε να σταθώ κοιτώντας το βυθό

και θα συνθέσω μουσική δυο νότες εις το πιάνο

τραγούδι αρμυρό

στέκω ανήμπορος κοιτώ μιλώ στα περασμένα

χρόνια που πέρασαν θαρρώ σαν τώρα μου μιλούν

τα παιδικά μου όνειρα που μείνανε γραμμένα

μπροστά μου με πονούν

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ