ΣΤΙΓΜΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

                     

Στιγμές ονείρων παιδικές μορφές που ’ναι φευγάτες

τυραννικές οι σκέψεις μου συνθέτουν μια μορφή

μικρά παιδιά της κατοχής να παίζουνε τους ναύτες

σε θάλασσα ρηχή

λίμνη πλανεύτρα φάντασμα που είναι η καρδιά σου

γεννάς λαχτάρες τη φορά σαν δίπλα περπατώ

κερνάω δώρα σαν κρατώ το κρύο ομοίωμά σου

τι άλλο να σου πω

γράφω βιβλίο όμορφο σελίδες πουν για σένα

βάζω λιθάρι πέτρινο και γω για τον βωμό

που μαρτυρά το ήθος σου που μοιάζεις σαν παρθένα

σε βράχο ιερό

οι στίχοι μου τα κύματα νανούρισμα στην άμμο

ο άνεμος το χάδι σου μια μνήμη που κρατά

ένας χορός μια αγκαλιά με βήματα του τάνγκο

με πάει μακριά

Κι αν φαίνεσαι αστόλιστη κι αν είσαι λυπημένη

η σιωπή σου μάλαμα ξεπλένει τους καημούς

λίμνη εσύ μια συντροφιά σε πόλη ευλογημένη

τους ψίθυρους ακούς

κρατώ νερό στη χούφτα μου σαν μύρο το ραντίζω

του καντηλιού θαμπάδα σου εικόνα μου θολή

κάθε φορά που συναντώ το πλάτος σου δακρύζω

Θεέ τι σιωπή

του γλάρου το φτερούγισμα μια πινελιά ζωγράφου

το έργο στέκει μοναχό μες στη ψυχή μιλά

λευκό μαλλί σαν στόλισμα εικόνα του κροτάφου

καημός που δεν περνά

γαϊτα μεσοπέλαγα μια γιατρειά αρρώστου

φεγγάρι που χτενίζεται καθρέφτης το νερό

του ποιητή το κείμενο το δάκρυ του αγνώστου

στεφάνι ιερό

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ