Η ΑΝΤΟΧΗ

       8

Σκληρός ο πόνος σιωπή ασάλευτη τρεμούλα

δάκρυ κρυφό στο γόνατο η αντοχή σκληρή

μικρή γυναίκα ζηλευτή μα στην ουσία δούλα

τι άραγε ποθεί

μια μουσική επίμονη τριζόνι στο μυαλό του

τρυπάει τον εγκέφαλο στα τάρταρα που ζει

στερεύει το μελάνι του στεγνώνει το στυλό του

λευκό και το χαρτί

η αντοχή με όρια κορμί που δεν κρατάει

δυο κάρβουνα που άναψαν δεν λένε να σβηστούν

κι ο δρόμος που χαράχτηκε δεν ξέρει που το πάει

δυο κόκαλα πονούν

σύννεφο σκούρο μαύρισες ακόμα δύο χτύποι

δύο καρφιά στη σάρκα του σταυρός και το κορμί

νυχτερινή ξεκούραση θλιμμένο καρδιοχτύπι

θα τον βρει το πρωί

Ίσκιος εσύ που γίνεσαι μια σάρκα που πονάει

μεταξοφτέρουγη ψυχή το πέταγμα κουτσό

κάποια στιγμή που τόλμησα η αντοχή κλωτσάει

στο λέω δεν κρατώ

κι ο ποιητής με τη γραφή που στίχους μόνο ξέρει

το λογοπαίγνιο κρατεί τι άσχετη γραφή

ξεχνά το πόνο που υμνεί ο άλλος υποφέρει

συχνά αυτοκτονεί

τραγούδα πόνε το σκοπό με κούρασες στο λέω

η αντοχή στο όριο θα σπάσουν τα δεσμά

και στα κρυφά μα το θεό μη με κοιτάς που κλαίω

το σώμα δεν κρατά

κισσός ο πόνος στο δεντρί κολλά σαν τη βεντούζα

δυο βήματα προσπάθεια ζωή όπου πονά

τα βήματα κυρτώσανε φοράδα δίχως σούζα

η στράτα δεν μετρά

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ