Ο ΓΕΡΟΣ

            Μεσάνυχτα  στην κάμαρα πως πέρασε η ώρα

διαβάζοντας  στο κάθισμα  ταξίδια με το νου

σκυμμένος  μες στο κείμενο εξέχασε τη μπόρα

γεράματα τα χρόνια του  εικόνες του μυαλού

Tο πρόσωπο ρυτίδωσε εχάθη η φρεσκάδα

τα μάτια του εθόλωσαν  η κάμαρα κελί

μία φωνή τρεμάμενη στη χάση η λιακάδα

ζωή πολύ τον κούρασες το χθες αναπολεί.

Βασανισμένε γέροντα μικρό μου ανθρωπάκι

τα βάσανα σε γέρασαν χωρίς μια συντροφιά

τα δάκρυα σου τρέχουνε στο πάτωμα ρυάκι

πληρώνεις τώρα  μόνος σου αυτή την ερημιά

Στης φυλακής την κάμαρα τα σίδερα πληγώνουν

η μοναξιά σε κούρασε ο κύκλος της ζωής

τ’ αδύνατα τα πόδια σου στη ερημιά παγώνουν

τα χρόνια σου περάσανε και τι να θυμηθείς

Σέρνεις τη μνήμη σου παντού κατάρα ερειπωμένη

κρύβεις το δάκρυ μάταια κι ακόμα αν γελάς

μέσα στο βάθος της ψυχής ζωή βασανισμένη

ίσως τον θάνατο εσύ  ακόμα ξεγελάς

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ