οι πρώτες νιφάδες το τζάμι χτυπάνε
κρυφά τους τα λόγια χωρίς να μιλάνε
χρόνια φευγάτα τόσα μαντάτα
θυμίζουν το χθες
χειμώνας στο τζάκι μια φλόγα φωτίζει
νιφάδες στο τζάμι κρυφά σου μιλάνε
κι σκέψη που βλέπει το μάτι δακρύζει
κι ο νους στα παλιά
το σπίτι εκείνο μικρό σαν καλύβι
αγώνας που λέει μικρό όπου κλαίει
μια φτώχεια μεγάλη ζεστή η αγκάλη
μια μάνα πονά
οι πρώτες νιφάδες της φύσης το δώρο
άσπρο τοπίο πολύ και το κρύο
το τζάκι να καίει κι σκέψη να λέει
χρόνια πολλά
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου