Γυρίζει η σκέψη φυσά ο αέρας
λόγια του νου μου ανάκατα στέκουν
μπροστά μου εικόνα θέλω να πιάσω
το χέρι εκείνο μάρμαρο κρύο
φτερά που πετάνε σύννεφα σκάνε
ψηλά ανατέλλει ο ήλιος θαμπώνει
και γω αηδόνι βουβό
χωρίς τη φωνή μου ετούτη η στιγμή μου
ξαφνιάζει τη στράτα παλιά μου τα νιάτα
παρέα ο κάποιος μπροστά μου να στέκει
σκιά του παρέκει εμέ να κοιτά
ψυχής τα παιχνίδια πάντα τα ίδια
νοσταλγίες εκείνες χρόνια και μήνες
σημάδια που μένουν πόνους ξεπλένουν
ανθρώπινες μνήμες φυτρώνουν ριζώνουν
για πάντα στη σάρκα του πόνου η τσάρκα
ψυχή που πιέζεις αλήθεια σαν παίζεις
παιχνίδια στολίδια τη μνήμη στολίζουν
μπορεί βασανίζουν μα πάντα
κρατάνε συντροφιά στο φινάλε
γι’ αυτό ΑΓΑΠΩ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου