Γαλάζιο το κύμα στην άκρη της πόλης
ξαπλώνει στη λίμνη φωνές σιωπή
γαϊτες στην άμμο δυό φύκια σταλίκια
σαν μπράτσα κρατάνε υγρή τους στοργή
δυό γλάροι κοιτάνε βαρκάρη τα δίχτυα
παπιά που ξαπλώνουν στην άμμο παρέκει
αλάτι ασπρίζει μια λάσπη φεγγίζει
ο ήλιος στεγνώνει τις μνήμες εκείνες
σκούρες κουρτίνες τα χρόνια φευγάτα
κι ο νους να πονεί
Τουρλίδα μου κόρη της φύσης βαπόρι
σαν είσαι μονάχη της λίμνης η ράχη
μικροί σου οι βράχοι στολίζουν αυγή
το δείλι ματώνει σαν πέφτει ο ήλιος
ο έρως ζητάει στα άστρα να πάει
Σελήνη που βγαίνει σαν δάδα που φέγγει
οι σκέψεις με δάκρυ και γω σε μια άκρη
να βλέπω τη πόλη φωτάκια βραχιόλι
να λέω δεν φεύγω εδώ θα πεθάνω
τάμα θα κάνω να γίνω κοχύλι
λάσπη μια ύλη να μοιάζει εμένα
και ένα ξωκλήσι στην άκρη να φέγγει
σαν φάρος της λίμνης
γλυκιά μου ζωή
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου