Διαβάζω τη σκέψη κι αυτά που μου κρύβεις
τη νύχτα τη μέρα τα κάλλη τη ζάλη
τις λέξεις του νου σου κραυγές του μυαλού σου
κρυφές
δυό μάτια σου κρίνα λευκά σου σαν κείνα
που φέγγουν τη νύχτα αυγή σου το βράδυ
άσπρο σου σάλι κολόνα αρχαία μα όχι τυχαία
Καρυάτις που λέει ανταύγεια που πλέει
σε κύμα θαλάσσης ποτέ δεν θα χάσεις
αυτό που ζητάς
και γω που διαβάζω τη σκέψη εκείνη
ο κύκλος θα κλείνει την έρμη Σελήνη
που προίκα της μόνο αγάπη και πόνο
κρυφά μας φυλά
αυτά που διαβάζω τα έχω κριμένα
αγάπες γραμμένες σελίδες φθαρμένες
στημόνι κι αδράχτι του πόνου το άχτι
στην έκφραση κείνη στην κάποια ωδίνη
συνήθης στιγμή
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου