ΔΥΟ ΣΤΑΛΕΣ ΒΡΟΧΗΣ

απ’ το παράθυρο κρυφά

μια συννεφιά μια καταχνιά

κοιτάω

δυό στάλες δάκρυα καυτά

σαν τις σταγόνες του νοτιά

λέξεις εκείνες που μιλούν

μέσα στα στήθη πως χωρούν

πονάω

χλωμή η μέρα θε να πει

μέσα στο νου μια ταραχή

μέσα στα στήθη η δροσιά

παρέα κάνει η μοναξιά

λάσπη στο χώμα μαχαιριά

και η βροχή χορεύει

τη διψασμένη μου θωριά

δέντρου μορφή σαν την ελιά

μικρό ανθό σκεπάζει

διαλέγω σκέψεις της χαράς

γιατί εσύ δεν μου μιλάς

έχω για σε μαράζι

αέρας μύρου ο νοτιάς

μέσα στα δέντρα τριγυρνά

και η βροχή ραντίζει

ξάφνου η λήθη συμφορά

σβήνει εκείνα τα γραπτά

αλήθεια τι γυρεύει

όχι δεν σβήνω τα γραπτά

είναι γραμμένα στη καρδιά

όπως το κουκουνάρι

που μοιάζει σχήμα της καρδιάς

έχει κλειδώσει μια φορά

κι αν θέλεις άκου μια φωνή

του δάσους όμορφο πουλί

πιο άλλο τ’ αηδόνι

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ