Ο ΜΕΜΟΣ

Μια σκέψη αέρας χαϊδεύει κορμί μου

καντήλι που καίει μια φλόγα κερί

σταγόνες με λάδι γλιστρούν στη ψυχή μου

η άλλη ζωή

και συ ταξιδεύεις ξωκλήσι μονάχο

με τσάμι καμένο θολή σου μορφή

ξερό το λουλούδι επάνω στο βράχο

σε κάποια στροφή  

θα’ ρθώ να τ’ ανάψω με φλόγα που λέει

τα λόγια εκείνα σε γλώσσα βουβή

γαλήνη αιώνια με δάκρυ που κλαίει

χωρίς ν’ ακουστεί

σε βλέπω μπροστά μου μιλώ με σκιά σου

χαμένη μορφή σου με λόγια γλυκά

και συ σαν αέρας κουνάς τη ματιά σου

για λίγα λεπτά

σε φέρνω κοντά μου και συ να μου φεύγεις

σηκώνω το χέρι να πιάσω μορφή

μα πάλι σκιά σου γλυκιά φορεσιά σου

το βράδυ - αυγή

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ