Σαν λογισμός που ξαγρυπνά στη νύχτα βήματά μου
μια συννεφιά στον ουρανό μια νότα που πονεί
φτερούγισμα στη σκέψη μου μετρώ τα βήματά μου
τριγύρω σιωπή
κοιτά μιλά μα στα μουγκά η δόλια η ματιά μου
πελώριο συναίσθημα κυκλώνει λογική
παλιό μου στέκι γνώριμο χορτάριασες φωλιά μου
φωνή μου πια μουγκή
μανταλωμένη ξώπορτα λουκέτο σκουριασμένο
φωνές που σώπασαν δεν ζουν γαλήνη η νυχτιά
παράθυρο που σάπισε το τζάμι ραγισμένο
και γω χωρίς μιλιά
μαρμάρινο πλακόστρωτο ορφάνεψε στη στράτα
μια χαρακιά παρέμεινε ταυτότητα γνωστή
διαβάτες που το ξέχασαν σαν γέρασαν τα νιάτα
και γω χωρίς φωνή
σφίγγω το χέρι σαν γροθιά το σάλιο να με πνίγει
θέλω να κλάψω δεν μπορώ κρατιέμαι μη πνιγώ
ανατριχίλα στο κορμί και πυρετός με ρίγη
πάλι εδώ γυρνώ
παλιά μου στράτα γνώριμη του νου μου τρεχαντήρι
καλύτερα μη ‘ ρχόμουνα ξανά στη γειτονιά
μα έλα που ο νόστος μου ζητούσ’ ένα χατίρι
ακόμα μια φορά
ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου