ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ( παλιό Μεσολόγγι )

Λίμνη εσύ ζωγράφισες σαν έσβησε το δείλι

πόλη σε κύμα αγκαλιάς σπιτάκια στο νερό

και σκέπασες ορίζοντα με θαλασσί μαντήλι

ακόμα απορώ

κύμα κι αγέρι πάντρεψες τα έκαμες μια μάζα

και με το βούρκο σου εσύ σαν έπλασες κορμί

το τύλιξες με φύκια σου και μ’ αρμυρή σου γάζα

αθάνατη μορφή

παλιά μου πόλη έγραψες σελίδες στη ψυχή μου

αλφαβητάρια πνοής ακόμα τυραννούν

ανασκαφές οι σκέψεις μου κι αυτές η ταραχή μου

εικόνες πως πονούν

άνθρωποι κείνοι έφυγαν σαν άλλαξε τοπίο

ζωή παλιά εθάφτηκε στο διάβα των καιρών

και συ γλυκιά παρέμεινες στο νου μου σαν μνημείο

εκείνων των σπιτιών

παλιά μου πόλη γέρασες μα είσαι πάντα νέα

έχουν ζωντάνια τα προικιά οι ρίζες σου βαθιές

κι αυτή που δεν μπολιάστηκε αθάνατη σου θέα

θυμίζει ναι το χθες

και γω που δεν μεγάλωσα πιλάλα στα σοκάκια

κάθε φορά που έρχομαι δυο δάκρυα κερνώ

τις αναμνήσεις μου κρατώ σε κάποια σου σπιτάκια

που τώρα γω τα ζω

ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ