ΠΡΩΙΝΟ ΤΗΣ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑΣ

Της ερημιάς η ομορφιά της φύσης η εικόνα

μια μοναξιά τριγύρω μου η έμπνευση τρελή

και η φυκιάδα σαν βουνό τ’άλατι σαν κοτρόνα

και συ ώρα καλή

οι κρότοι εκοιμήθηκαν τα πάντα ηρεμούνε

και γω κοιτώ το θέαμα θα γράψω στο χαρτί

δυό στίχους που αισθάνομαι δυό στίχους που πονούνε

ετούτο το πρωί

κράτα μωρέ την αντοχή μη σπάσει το κοντάρι

όπου κρατεί τον ουρανό το κόσμο και το νου

τα μπράτσα μου τανάλιες σου και συ σαν παλικάρι

βάρκα παντός καιρού

η μοναξιά σαν βάλσαμο γιατρεύει και παλεύει

στα κύματά του όπου ζει εκεί  κάθε φορά

όταν κοιτάς ακίνητος κι ο νους σου ταξιδεύει

σε μέρη νοερά

τι πρωινό και τούτο μου και γω ένας  ζωγράφος

γαλάζιος ο ορίζοντας κουκίδα συννεφιά

μια νεκρική εικόνα μου υπέροχος ο τάφος

εδώ και τα στερνά

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ