Η ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

Και συ θολή μου θάλασσα που λούζεις το κορμί σου

μήνα Σεπτέμβρη διάλεξες να ‘ρθεις τόσο κοντά

στο μάγουλο σαν κούμπησες εκείνο το φιλί σου

ζεστή σου αγκαλιά

μια σιωπή ορίζοντας δυό σύννεφα στο βάθος

ένα πουλί σαν πέταξε ο θόρυβος βουβός

κι σκέψη όπου σκέπτεται ποτέ δεν κάνει λάθος

σωστός είν’ ο χρησμός

γαλήνη θάλασσα κερνάς δυό βότσαλα ασήμι

σε κύμα όπου λούζονται και βράδυ και πρωί

γαλήνη σκέψης το σχολειό για μένα  επιστήμη

ανθρώπου η πνοή

στοιχείο τούτο όμορφο το στίχο ομορφαίνει

ανέμου αύρα χάδι της την έννοια κρατεί

ξεφεύγει τρέχει στ’ ανοιχτά και χάνεται πεθαίνει

με σκέψη μα θολή

ΜΙΜΗΣ  Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ