Ο παφλασμός με ξάφνισε φουρτούνιασε η σκέψη
εικόνες τούτες παιδικές παράδεισοι του νου
και γω να στέκω άφωνος χωρίς να λέω λέξη
στην άκρη του γιαλού
σκλάβος φτωχός γεννήθηκα της μοίρας ο διαβάτης
που περπατά στο πλάι της με φύκια συντροφιά
καλαμωτές τα χτένια της κι ο γλάρος της δραγάτης
θεέ τι ομορφιά
ρίχνω κοχύλι στο γιαλό τον παφλασμό δαμάσω
την ήρεμη την μοναξιά την κάνω να ξυπνά
και γω γελώ που περπατώ στο τέρμα για να φθάσω
μα πάντα στα τυφλά
χάνω το φως μου μπέρδεψα τη θάλασσα με ξέρα
τσαλαβουτώ στο βούρκο της αφράτο το κορμί
το σούρουπο το έκαμα να φαίνεται σαν μέρα
στο πρόσωπο λυγμοί
αρμύρας δάκρυα καυτά τα μάγουλα να καίνε
και γω κοχύλι άμοιρο ναυάγιο του γιαλού
όσοι χρησμοί κι αν γράφτηκαν το ίδιο πάντα λένε
παιδί του παφλασμού
γίνε καρδιά μου παφλασμός και χτύπα όλη νύχτα
και ξάπλωσε στην αμμουδιά μ’ ένα ρυθμό αργό
τα όνειρα και τους καημούς κι αυτά που είδες πνίχτα
να μη τα ξαναδώ
η αντοχή τελείωσε και συ καταβροχθίζεις
τον έρωτα μου πλήρωσα και τούτη τη φορά
ω! παφλασμέ μου δήμιε καρδιές πάντα θερίζεις
ο έρως συμφορά
ΜΙΜΗΣ Χ. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου